Μύθοι δίχως ήθη και ατέρμονες γραμμές

Η ειλικρίνεια είναι το φως στη ζωή το καλύτερο φάρμακο για τον εαυτό σου και το καλύτερο φαρμάκι για τους εχθρούς σου.

Μηδέν 

Πιστεύω σε έναν άγνωστο θεό, έναν και μεγάλο. Είχε μέσα του το άγνωστο μίσος και αγάπη. Πιστεύω και εγώ στο δυνατό το μεγάλο το ακέριο. ΕΜΕΝΑ. Τίποτα άλλο δεν είναι θεός από αυτό μέσα μου. Πιστεύω σε αυτό που γέννησε το σώμα μου. Τα παιδιά μου. Μικρά μου θαύματα. Πιστεύω σε αυτό που γέννησε η ψυχή μου, την αγάπη μου. Ταπεινά. Πιστεύω σε αυτό που λέει η λογική μου. Ζήσε, πράξε, φύγε, μείνε. Πιστεύω σε αυτό που λέει η ηθική μου. Και ας μην έχω ηθική. Δύναμη της ψυχής μου. Τίποτα άλλο δεν είναι θεός από αυτό μέσα μου από το να πιστεύω. Πιστεύω σε αυτό το μυαλό που μόνη καλλιέργησα. Πιστεύω στο κακό που έκανα όταν το ήθελα αλλά και όταν δεν το ήθελα και με συχώρεσαν. Πιστεύω ακράδαντα σε αυτούς που με συχώρεσαν. Πιστεύω στη λέξη." Άνθρωπος" μόνο. Πιστεύω στο καλό που έκανα αλλά και όταν απ το καλό γύρισαν την πλάτη. Πιστεύω σε έμενα, που το ξέχασα και συνέχισα. Πιστεύω στα ψέματα που δεν άκουσα για να μη πονώ αλλά περισσότερο πιστεύω στα ψέματα που ΔΕΝ είπα και ας πόνεσαν κάποιοι. Πιστεύω στον ερώτα στην αγκαλιά στο χάδι την στοργή και καμία φορά και στην αγάπη πριν την δω να πεθαίνει. Πιστεύω σε αυτόν που του χαρίζω αγάπη, αλλά όχι περισσότερο από οσο μπορώ σε εμένα να αγαπώ και να πιστεύω. Πιστεύω στον μικρό θεό, πιστεύω στον μεγάλο θεό σε εσένα σε έμενα... Στην άγνωστη ώρα. Το μηδέν. Πιστεύω στον άνθρωπο τον ειλικρινή τον ευγενή τον άνθρωπο που πόνεσε χωρίς να φταίει. Το παιδί. Πιστεύω στο κερί και στα χρώματα που αφήνει η σκιά του. Πιστεύω στη στιγμή που μου κατέθεσε κάποιος στα όνειρα του στην αγάπη που μάζεψα και στο φεύγω των άλλων. Σεβασμό. Τίποτα άλλο δεν είναι θεός από αυτό μέσα μου. Πιστεύω στον σεβασμό στη φυγή μου στη ντροπή στο λάθος μου. Συγχωρώ τα λάθη μου για να συγχωρήσω και τα δικά σου. Περπατάω με έναν άγνωστο θεό, έναν και μεγάλο. Που είχε μέσα του το άγνωστο αλλά δεν χάθηκε. Τίποτα άλλο δεν είναι θεός από αυτό μέσα μου. Πιστεύω σε αυτό που είμαι. Απλός άνθρωπος με μίσος και αγάπη, πιστεύω και εγώ στο δυνατό το μεγάλο το ακέριο. Αυτό του μυαλού μου. Τίποτα άλλο δεν είναι θεός από αυτό μέσα μου. Η ψυχή μου και δυο γενεές που θα αφήσω πίσω μου πριν για πάντα ξεχαστώ. Πιστεύω στο τίποτα που θα μείνει, αυτό είναι αρκετό για να πιστεύω σε έμενα μόνο.

Τραγικοί και γελοίοι εμείς.  

Όμορφα βουνά δέντρα που έζησαν αιώνες άγριοι σαρκαστές. Κλαριά που επάνω τους σταμάτησαν και έκαναν φώλια Οι φόνοι και η ιστορία. Χιλιάδες όμορφα πουλιά γελοία και υποκριτικά. Σαν την άγρια φύση. Ζει πέτρες σπασμένες στα νταμάρια μουσεία της ιστορίας. Άνδρας που δούλεψε εκεί. Γυναίκα που γέννησε στα χωράφια. Ηθοποιός… Η μάνα Ιοκάστη. Θεέ μου… πόσα τραγούδια γραφτήκαν πόσες καρδιές χαράχτηκαν. Εκεί η αρχή πέθανε η μέρα βοσκός μωρό σε βρήκε βασιλιά. Στην άγρια καταιγίδα σου ηφαίστεια που σε εξέθρεψαν σεισμοί κοντά σε έφεραν θάνατος… Κορμί ξερό δένδρο στον άνεμο φίλος με τα άγρια ζώα, μάσκες… Τρυφερή λύπη για την αποκάλυψη της τραγικής αλήθειας Ζωή τρυπημένα πόδια. Θάνατος τρυπημένα μάτια. Βασιλιάς δεν χάρηκες τα παιδιά σου το αίμα σου. Οι Σαρκασμοπιτυοκάμπται ΕΜΕΙΣ. Λες και η δική μας δεν είναι ψεύτικη και κωμική η τραγική ζωή μας; Εμείς άγραφα την γραφούμε… Τραγικοί και γελοίοι εμείς…

I love you - you know who you are 

Σ' αγαπώ - ξέρεις ποιος είσαι. 

Σ' αγαπώ- ξέρω γιατί. 

Δεν είναι η αγάπη για τον έρωτα, το πάθος. 

Είσαι εσύ... 

Ένα παιδί, μια αγκαλιά, οσο τίποτα άλλο, τρυφερή. 

Αυτό... είσαι εσύ. 

I love you - you know who you are. 

Ξέρεις ποιος είσαι. 

Αυτό αρκεί. 

Ξέρεις ποιος και γιατί, είσαι αυτός εσύ. 

I love you - you know who you are. 

Αυτό.. είσαι εσύ. 

Σ' αγαπώ- ξέρω γιατί. 

I love you - you know who you are. 

Είσαι εσύ... 

μια αγκαλιά, όσο τίποτα άλλο, τρυφερή. 

I love you - you know who you are! 

Αυτό αρκεί. 

Κάνε κάτι  

Κάνε κάτι. Το πτώμα σου μου μιλάει με αγάπη. Πως μπορεί η μυρωδιά αυτής της αγάπης να σε κρατάει μακριά απο ανθρώπους; Ανθρώπους που θέλουν να σε αναστήσουν.Άνθρωποι που έγιναν πτώματα σαν και σένα. Ναι... έγιναν και αυτοί πτώματα. Τους παρέσυρε η οσμή της χαρμολύπης σου στον θάνατο μαζί σου. Κάνε κάτι. Νεκρός αναγουλιάζεις μέσα στην άσχημη μυρωδιά που σου φόρεσαν και όμως ασφυκτιάς ζωή. Έτσι το πτώμα σου αν και ζωντανό μπορεί να με πεθάνει πιο πολύ από εσένα... Έτσι και έγινε. Και ναι. Ζω και δεν ζω. Βρίζω την κάθε μέρα και ώρα που περνάει. Κάνε κάτι. Έγινες ένας ντενεκές γεμάτος χρυσάφια αλλά τόσα χρόνια κλειστός έγινες τόσο τοξικός που όταν σε άνοιξα με δηλητηρίασες, αφού μέσα σου ΕΣΥ έκλεισες αυτούς που σφράγισαν το χρυσάφι μέσα σου και σε έθαψαν. Κάνε κάτι. Μιλάει το πτώμα σου για αγάπη. Κάνε κάτι Ήρθες σαν ζωή έγινες θάνατος. Μαύρα ρούχα φορούσα όταν με γνώρισες αλλά από μέσα τους ήταν ολόασπρα γεμάτα χαρά, ευθυμία, αγάπη, ζωή. Ζωή... Ναι την θυμάμαι και χαμογελώ... Κάνε κάτι. Τώρα δεν έχω ρούχα να βάλω και αυτά που φορώ έχουν χάσει το χρώμα τους. Ακόμα και αυτά τα μαύρα ρούχα μου που από μέσα τους έκρυβαν χαρά τα έκανες… τα ρούχα μου μαύρα του πένθους. Κάνε κάτι...Το πτώμα μου στέκει διπλά στο δικό σου και μοιρολογά τις ζωές μας. Το πτώμα σου πονάει, σαπίζει, κουρασμένη μοιρολογώ το τέλος όχι του θανάτου όχι της ζωής αλλά της ζωής που δεν έζησα και δεν θα ζήσω, της ζωής που έχασα. Της ζωής…Της ίδιας της ζωής. Της ζωής του πτώματος που αγάπησα και έγινα ένα μαζί του την ώρα που εσύ πιστά και υπομονετικά κρατάς το φτυάρι του νεκροθάφτη σου... Αυτό ζω. Στο σκοτάδι ... Και εκεί θα τρέξω μέχρι να δω ξανά το ξημέρωμα και την νέα μέρα που τόσο λαχταρώ. Χωρίς χρυσό τοξικό που άλλοι έθαψαν και δεν είναι δικό μου, χωρίς αγάπη χωρίς τα παλιά μου χαρούμενα μαύρα ρούχα που έχασαν το χρώμα μέσα τους, χωρίς καν αυτά που αγάπησα. Τα ξεχνώ. Κόντρα τυφλή μες στο σκοτάδι θα βρω ξανά το φως αυτό που τυλίχτηκε απο την μαύρη σκιά του νεκροθάφτη σου. Μέσα απο το πτώμα σου και την αγάπη του, που μόνο ζωή κάποτε είχε θα περάσω... Αυτό με κράτησε. Η ζωή. Η ζωή και οχι ο θάνατός σου, όχι το χέρι που άπλωσες. Νεκρή στο δρόμο χωρίς ρούχα η ψυχή μου, χωρίς μυαλό με καμιά θύμηση απλά ζωντανή ας περπατήσω ξανά. Κάνε κάτι. Κάτι για σένα οχι για μένα γιατί εγώ δεν νεκροφανώ ούτε αργοπεθαίνω. Αλλά ΕΣΥ. Ήρωα μεγάλε και εραστή του νεκροθάφτη σου. Νεκροθάφτης μου και εσύ μα όλα όσα έμειναν και ζουν μέσα μου πριν πεθάνουν μου φωνάζουν. ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ.  

Η θεωρία των σαρκοφάγων

Δεν θέλω τίποτα και τίποτα δεν μπορώ να κάνω που δεν θέλω. Ούτε λίγα ούτε πολλά ούτε ξένα ούτε δανεικά μα ούτε και δικά μου. Τίποτα δεν αξίζει να πάρεις άμα δεν μπορείς να δώσεις τα πάντα. Για αυτό κρατώ δυο ζωές. Μια η δίκη μου και μια για όλους τους άλλους. Η δική μου και πραγματική είναι μέσα στο σπίτι μου. Η ψυχή μου. Η άλλη ζωή οτι τραβάει η όρεξη μου. Σαρκοφάγα βέβαια για τους άλλους, αλλά και όταν δεν αποφύγεις να είσαι εσύ το θύμα. Δυο ζωές. Ξέρεις που θα βρεις γαλήνη και κουράγιο. Έτσι μπορείς να γυρνάς στην άλλη σου ζωή ασφαλής, χορτάτος από τύψεις η εντελώς νηστικός και άδειος. Η ικανοποίηση όμως για μένα οτι δεν με έφαγαν ολόκληρη κάποιοι και καμία φορά μου φτάνει.Και αυτό μπορεί να είναι και η αγάπη. Η αγάπη για τον εαυτό μου. Αρκεί που ξέρω πως ποτέ καμία από τις δυο ζωές μου δεν θα γίνουν θύμα η μία της άλλης. Άρα υπέροχα και δυνατά χωρίς το φορτίο από το λάθος των άλλων. Σαρκοφάγος πάλι βέβαια εγώ αλλά αληθινή, αφού όλοι πρέπει να έχουν έναν τόπο να γυρνάμε. 

Να είσαι μπροστά καθαρός και σε όποιον γουστάρει. Τουλάχιστον εσύ θα ξυπνάς με χαμόγελο όχι κακίας αλλά ευτυχίας, αγάπης, χαράς.

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΙ. 

Ούτε και εμείς. 

Η ριμάδα δεν έχει φραγμούς όρους και όρια... 

Είναι απόλυτη μοναδική ουσιαστική. 

Μα πάνω απ όλα θυσιάζεται. 

15/2/2016 Για την αγαπημένη μητέρα φίλη & συνάδελφο Σ.Φ. 

Απόκαμες στην ζωή. Κλειστά τα παράθυρα τοίχος σκοτεινός δάκρυα σε φυλακή καρδιάς που έγιναν κελιά απο σήμερα για πάντα στη φυλακή της αγάπης σου το λουλούδι που άνοιξε όπως ο πρώτος θηλασμός το κλάμα του, η πνοή σου, η ζωή σου. Η περηφάνια σου, ο λόγος της μεγαλοπρεπής σου στάσης στη ζωή. Υπόδειγμα και παράδειγμα είσαι. Το αστέρι σου μαζί με τα αλλά παιδιά φωτίζουν τον παράδεισο. Το μοναδικό σου το πιο φωτεινό. Να είμαστε άξιοι να βρεθούμε όλοι μαζί κάποτε άξιοι της αγάπης της δική σου. Εμείς οι άλλοι γονείς... Να νιώσουμε λέω... Εγώ που τόσο μικρή στην αγάπη αυτή της μάνας είμαι μπροστά σου. Απόκαμες σήμερα φαντάζομαι, μακάρι να ήμουν μαζί σου. Είναι κοντά σου η σκέψη μου η ψυχή μου και ξέρω πως δεν το νιώθεις και ούτε καν να σκεφτείς μπορείς. Άπλα δεν μπορώ να σου μιλήσω αλλιώς... καλό ταξίδι του στον παράδεισο με τα δεκαεπτά φτερά του. 

Εθελοντισμός

Εκεί που ο δρόμος είναι δύσκολος και ο ουρανός γεμάτος, εκεί που αρχίζει η φωτιά μες στο καμένο δάσος, εκεί που κάθεται η ζωή και τα παιχνίδια της σκαρώνει , εκεί θα πρέπει να χαρείς την ερημιά σου μόνη. Βρες έναν συνάνθρωπο το χέρι να απλώσεις, χάιδεψε ένα ζωντανό την ζεστασιά να νιώσεις, τότε ξημέρωμα θα δεις τη γη όλη να ανθίζει τότε ο δρόμος ξέφωτα μονάχος του γεμίζει. Ο δρόμος είναι μαλακός και δεν πονούν τα πόδια, αναγαλλιάζει η ψυχή γίνεται όμορφη η ζωή. Τότε ολα τα μονοπάτια σου έχουν ενα τέλος παύουν να είναι δύσβατα ξανοίγει ο καιρός σου. Όσο και να καίει η φωτιά μόνο δροσιά θα νιώθεις, είναι η αγάπη βάλσαμο σαν την αγάπη δώσεις. Άνοιξε το χέρι σου μα μη κρατάς κανένα.

Tυφλά ανθρωπάκια

Ξεφτιλίζεσαι για την αγάπη, την ριμάδα την κάνεις ζητιανιά αν σε αγαπάνε πραγματικά θα πάρεις απλόχερα, και τότε θα καταλάβεις θα γεμίσεις την ψυχή τόσο χωρίς να το σκεφτείς... την δική σου και του άλλου λέω... με άκουσες; δεν είναι σε βιτρίνα να την αγοράσεις την αγάπη ούτε παιδί να το πιάσεις απ το χέρι να την πας στο σωστό δρόμο... ότι άλλο είναι εγωισμός, αδυναμία - βλακεία - αναξιοπρέπεια... πόσο μικρή είναι η ψυχή σου με ακούς; πως τολμάς να ζητάς; πως τολμάς να είσαι τόσο άδειος και να νομίζεις οτι μπορείς να δίνεις; αφού μόνο ζητάς. Τα ανθρωπάκια... στη τσέπη βάζουν μόνο κάλπικα κέρματα και τα σκουπίδια που δεν μπορούν να πετάξουν. ΟΧΙ… όχι τους ανθρώπους που τους σκότωσες την ψυχή και εσύ νομίζεις οτι τους έχεις στη τσέπη για ρέστα και για αυτό τους κρατάς... Για ρέστα. Ανυπακοή στην αλήθεια. Τυφλά ανθρωπάκια...

Σε ποιον να πάει καρδιά να μας χωρίσει ούτε η ίδια η ζωή δεν θα τολμήσει τέτοιο έρωτα παράξενα μεγάλο το σύμπαν γέννησε ποτέ κανείς το πως να δει 

Είναι η ώρα που δεθήκαμε του διάττων αστέρα είναι η ώρα που ένα φεγγάρι απο έρωτα γεννήθηκε στη γη τέτοια έκρηξη αγάπης μόνο στα αστέρια βρίσκεις στη γη σαν έπεσε γεννήθηκες και εσύ. 

Σε ποιον να πάει καρδιά να μπει ανάμεσα μας ούτε ο έρωτας στην απεραντοσύνη του χρόνου ο μουρλός, κανέναν δεν θα άφηνε να σβήσει τα όνειρα μας μαζί μας μέσα μας άπιαστο από τα αστέρια φως. 

Είναι η ώρα που σιώπησε ο ήχος είναι η ώρα που ανέπνευσε ο Ήλιος είναι την ώρα που γεννήθηκε η μέρα ο έρωτας σου και απ το φως πιο φωτεινός. 

Σε ποιον αγάπη μου να πεις και να πιστέψει ποιος έχει ζήσει για να ξέρει και να πει πως τέτοια αγάπη που γεννήθηκε για σένα σε κάποιον άλλον δεν αξίζει εδώ στη γη. 

Είναι η αγάπη σου μαγεία το φιλί σου πεφταστέρια στη ψυχή.

Είναι το σώμα σου λατρεία. 

Είσαι η ώρα που τα σύννεφα μου διώχνεις μόνο εσύ.

Ποιος να τολμήσει να σε αμφισβητήσει.

Ποιος το σύμπαν προκαλεί; 

Ποια τον έρωτα σου έτσι έχει ζήσει; 

Ποιος να τολμήσει τόσο ψηλά να εκραγεί; 

Τόσο πονώ

Μη με ρωτάς αν ζήσω μόνη, το μπορώ

μη με ρωτάς αν ακόμα σ’ αγαπώ 

δεν μ’ αγαπάς εσύ, μονάχα αυτό γνωρίζω 

δεν με πονάς και με αφήνεις να πονώ 

πως να φιλάς δυο χείλη προδομένα 

πως και γω να τα φιλώ.

τόσο πονώ 

άσε με να ζήσω και να το αισθανθώ 

όσο πονώ τόσο δάκρυ τρέχει 

τόσο πλημμυρίζω με πόνο την ψυχή 

πως να φιλάς δυο χείλη προδομένα 

πως και γω να τα φιλώ.

πως να φιλάς δυο χείλη προδομένα 

μη με ρωτάς αν το αντέχω εγώ αυτό 

μη με ρωτάς αν ακόμα σ’  αγαπώ 

κι αν με αγάπησες ποτέ μη σε νοιάζει 

πια για μένα άσε να το ζήσω και 

να το αισθανθώ πως να φιλάς δυο 

χείλη προδομένα πως και γω να τα φιλώ.

τόσο πονώ 

άσε με να ζήσω και να το αισθανθώ 

όσο πονώ τόσο δάκρυ τρέχει 

τόσο πλημμυρίζω με πόνο την ψυχή 

πως να φιλάς δυο χείλη προδομένα 

πως και γω να τα φιλώ.

Σε πρώτο πρόσωπο 

Δεν μου χαρίστηκε τίποτα δεν έκλεψα τίποτα... τίποτα δεν είναι δικό μου ούτε δανεικό ούτε ξενικό.... Ο άνθρωπος δεν είναι ιδιοκτησιακό σου κατεστημένο μα ούτε δικό μου... Ο καθένας είναι αντάξιος του δρόμου του ο καθένας μας δεν μπορεί να κρατήσει η να αφήσει και χειρότερα να χαρίσει έναν άνθρωπο.

Κράτα την αγάπη

Όταν αγαπάς δεν γυρνάς την πλάτη ακόμα και αν χρειαστεί να φύγεις... ό,τι ονειρεύτηκες δεν το ξεχνάς ποτέ, δεν πρέπει με ακούς; όταν αγαπάς ακόμα κι αν φύγεις, αυτή η αγάπη πρέπει να μείνει μαζί σου για πάντα, όταν αγαπάς δεν γυρνάς την πλάτη στην αγάπη, ακόμα και αν προσπάθησε η αγάπη αυτή να σε σκοτώσει, να σου φτάνουν οι δικές σου στιγμές αυτές να πάρεις, φεύγοντας εσύ την χάρισες στη ψυχή σου, ξεχνάς; 

Μύθοι δίχως ήθη και ατέρμονες γραμμές

Tα δάκρυα πνίγονται στο θυμό, ο θυμός πνίγεται στη λογική γιατί ο κόσμος δεν καταλαβαίνει το σχήμα των αισθήσεων,τον ουρανίσκο, που γεύεται την ηδονή μαζί με άλλες πόρνες στο δάσος και στο χαμένο δρόμο για τον παράδεισο. 

Εκεί που οι ευνουχισμένοι άγγελοι θέλουν αλλά δεν ζουν την αμαρτία μας, κατέχουν μόνοι τους την περίοπτη θέση δίπλα στον θεό. 

Ναι… 

Ο έρωτας που με μοχθηρία όλοι κοιτάζουν γιατί δεν μπορούν να ζουν την τέλεια εικόνα στα απόκρυφα του μυαλού τους. 

Ντροπή... σιωπή... 

Σε βλέπω να παγώνεις ευνουχισμένε και συ άνθρωπε με το μυαλό κολλημένο στον παράδεισο και το κορμί καμένο από την κόλαση. 

Σκέτο σώμα. Χωρίς τύψεις, χωρίς δισταγμό. 

Κι εσύ; Μια αίσθηση του τίποτα. ΑΜΑΡΤΙΑ. 

Οι άγγελοι σε ξεγελούν.Οι πρόγονοί σου σε βλέπουν και σε μισούν. 

Ο έρωτας, το πάθος, η σκέψη σου, μια αμαρτία. 

Κοίτα. Φωτάκια πολλά, πάρα πολλά. 

Κεριά αναμμένα είναι; ΝΑΙ. 

Για τον θάνατο που ζεις κάθε μέρα, όταν κλείνεσαι στο καβούκι σου άνθρωπε. 

Ποιον κοροϊδεύεις; 

Η ατίθαση γλώσσα αυτής που λες πόρνη, λες να μην ένιωσε την αγάπη; 

Εκσπερμάτωση σου. 

Τέρατα στο λαιμό της αλήθειας… 

Ο έρωτας είναι που αμαρτία στη φύση δεν έχει. 

Ηδονή, όχι οδυρμός ή δρόμος για την κόλαση. 

Αγόρια που μπήκαν μέσα σε κορίτσια και κράτησαν τη ζωή φέρνοντας στον κόσμο νέα αστέρια και αυτά γεννήθηκαν με δάκρυα στα μάτια, ωστόσο αύριο θα πνίγονται στο θυμό. 

Πριν με δουν οι πρόγονοι μου. 

Πριν μου μιλήσει το κερί. 

Tα δάκρυα πνίγονται στο θυμό, ο θυμός πνίγεται στη λογική. 

Τι είναι το πάθος; Είναι οι ευνουχισμένοι άγγελοι; 

Σπάζοντας και το δικό μου καβούκι της λογικής. 

Της λογικής των πολλών και των αοράτων. 

Εκ θεών 12, των αμαρτιών πολλών. 

Των ανόητων και τρελών αυτών του δάσους, που στο τέλος τίποτα δεν είδαν να ζει μέσα σε αυτό, παρά ξέψυχους άνδρες και γυναίκες που ούτε μια χαρά δεν έζησαν που τον ναό της ψυχής τους δε σεβάστηκαν, που τη δροσιά τους δεν μοιράστηκαν ποτέ… 

Πηγές ολόδροσες, παρατημένες, που κανείς δεν έσκυψε να πιεί. 

Σαν άγγελοι ευνουχισμένοι κοντά στο θεό τους. 

Η αγάπη ή η αγάπη… 

Το φως που δεν κρύβεται από ντροπή και την σιωπή… 

Δεν γεύτηκε κανείς τίποτα στα αλήθεια.

Το ξέρω φίλε 

Το ξέρω φίλε σε έχει αδικήσει

με δάκρυα τα μάτια σου πλημμύρισε 

ήταν το λάθος της μαχαίρι στο λαιμό 

και είναι αργά για χωρισμό.

Τώρα είναι η στιγμή να κρατηθείς 

το ξέρω φίλε σε αισθάνομαι 

το ξέρω φίλε όσα είχες στα κατέστρεψε 

κοίτα όμως ότι απέμεινε.

Τώρα είναι η στιγμή να κρατηθείς 

το ξέρω φίλε σε αισθάνομαι 

ήταν το λάθος της μαχαίρι στο λαιμό 

μα μη μιλάς για χωρισμό.

Μην αφήνεις τίποτα να σβήνει 

την ψυχή σου αύριο θα είναι αργά 

και μη καταστραφείς κράτα γερά 

και αλλο μη ταπεινωθείς.

Σου έδωσα νερό και μια μπουκιά ψωμί πότισες την αγάπη μας μ’ όλου του κόσμου το κρασί. Ποιήματα σου έγραψα και μια σταλιά τραγούδια Και συ την αγκαλιά μου γέμισες πολύχρωμα λουλούδια. 

Πλήρωσα τις μοίρες 

Πλήρωσα τις μοίρες να σου αλλάξουν 

τη ζωή τώρα που είμαστε μαζί. 

Το χέρι σου κρατώ σφιχτά 

μπαίνω μπροστά σου στο βοριά.

Πλήρωσα τις μοίρες να σου αλλάξουν 

τη ζωή τώρα που είμαστε μαζί. 

Πήρα κρυφά σμύρνα και λιβάνι 

τάμα έκανα τον πόνο σου να γιάνει.

Πλήρωσα τις μοίρες να σου αλλάξουν 

τη ζωή τώρα που είμαστε μαζί. 

Την υπόλοιπη μου έδωσα ζωή 

για να μη δω να χάνεσαι εσύ.

Πλήρωσα τις μοίρες να σου αλλάξουν 

τη ζωή τώρα που είμαστε μαζί. 

Έκλεψα μύρο και αγιασμό 

το σώμα σου το προσκυνώ.

Ζω με την πνοή σου  

Ανασαίνω απ’ την πνοή σου όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί. 

Τα χέρια σου πιο μαγικά κάθε φορά όταν με έχεις αγκαλιά.

Πίνω απ’ τη ζωή σου μεθώ και ζω ξανά μαζί σου. 

Ζαλίζομαι με τα φιλιά σου γίνομαι άναμμα στα χέρια τα δικά σου.

Ανασαίνω απ’ την πνοή σου αιώνιο το φιλί σου. 

Πεθαίνω κάτω απ’ το κορμί σου το σώμα σου όταν με ακουμπά.

Πίνω απ’ τη ζωή σου ζω για να είμαι εγώ μόνο δική σου. 

Ανασταίνομαι και γίνομαι από γυναίκα σου παιδί μικρό. 

Ανασαίνω απ’ την πνοή σου μ’ έχεις συνέχεια δική σου. 

Κλείνω τα μάτια όταν λες με αγαπάς μαζί σου θα είμαι όπου και αν πας .

Η μοναξιά δεν έχει απόσταση υπάρχει παντού δίπλα μας άλλα δεν μπορεί να μας φέρει κοντά... Κανέναν. 

Ρίξε μια ματιά 

Ρίξε μια ματιά 

δώσε ένα φιλί 

η πνοή εσύ 

γλυκιά καταστροφή. 

Αστέρι μού ‘ριξε ένα φως 

δεν θέλω μόνη πια να ζω.

Πώς να σε βγάλω απ’ το μυαλό. 

Δώσε μου το χέρι σου να πω 

στη μοίρα πόσο σε ποθώ.

Ρίξε μια ματιά 

πάρε την φωτιά 

μέσ’ απ’ τη καρδιά 

γέλα μου γλυκά.

Ρίξε μια ματιά 

δώσε ένα φιλί 

η πνοή εσύ 

γλυκιά καταστροφή. 

Το αστέρι σου ψάχνω να βρω. 

Κάθε πρωί και δειλινό. 

Ψυχή μου, πόσο σ’ αγαπώ.

Δώσε μου το χέρι σου να πω 

στη μοίρα πόσο σε ποθώ.

Ρίξε μια ματιά 

δώσε ένα φιλί 

η πνοή εσύ 

γλυκιά καταστροφή. 

Χώμα - Λάδι - Κρασί  

Τα λόγια σου πεθαίνουν μέσα μου, γίνονται ψίθυροι μέλισσας στα αυτιά, κεντρί που κεντά τα σώματα σαν τα ενώνει. Ιδρώτας, σταγόνα που πέφτει στο απέναντι σώμα, λέξεις κεντριά ματωμένες ώρες που μουδιάζει το σώμα και αναρωτιόμαστε πως μπορεί. Παρασύρομαι μαζί σου, δίχως να βλέπω το νόημα, μόνο να ακούω τα μαγικά φτερά μιας μέλισσας που κεντάει τον έρωτα αφήνοντας πάνω του μελί. Μέτα βλέπω σαν να βρίσκομαι σε σινεμά, την σκιά σου την ώρα που έρχεσαι ξανά, την ώρα που φεύγεις και ανάμεσα στον ερχομό και του φευγιού, την στάση εκείνη που έκανες περατώνοντας διαπεραστικά μέσα στο σώμα αυτό με λέξεις που πεθαίνουν. Πράξεις που θα αφήσουν σημάδια, σημάδια που ποτέ δεν υπήρξαν πληγές. Πληγές που δεν έγιναν με πόνο. Άσπρο-μαύρο ο ανδρισμός και τα υπολείμματα που άφησες κάτω στο χώμα, στα γόνιμα χωράφια που μόνο σταφύλια και ελιές μπορούν να φυτρώσουν. Κρασί και λάδι, γιατρικό αρχαίο Ελληνικό. Χωρίς να κλείνεις τα μάτια πίνεις, πίνεις, πίνεις... Πόσο νέκταρ μια βασίλισσα των μελισσών θέλει για να μπορεί τόσο καιρό να μας ψιθυρίζει μέσα στα αυτιά... Χώμα-Λάδι-Κρασί. Το μέλι....

Συ, μάγισσα!  

Μυριάδες μνήσθητι ζητάς στον παραλογισμό σου. Μη λες ότι δεν γνώριζα τι κρύβεις στο μυαλό σου... Μυριάδες οι αγάπες σου που έπιναν στο όνομα σου... Μνήσθητι, μάγισσα τρελή, και μες τα όνειρα σου! Μυριάδες μνήσθητι κρατάς μέσα στην αγκαλιά σου, τόσο όσο βαθιά είναι και τα όνειρα σου. Στη θύμησή μου, μάγισσα, να πάρεις τη ζωή μου αφού γυάλινο πάθος έκανες το σά και την ψύχη μου.

Εσπερινός  

Και να που όλα γυρίζουν πίσω στην θέση τους σαν τον εσπερινό κάθε απόγευμα να υμνεί τα θεία, τα όσια και ιερά μέσα στην κάθε εκκλησία… Ιερός ο έρωτας, η αγάπη και το πάθος, η εκκλησία σώμα μας. Το πάθος που άλλοτε βλέπεις για λάθος και σου δίνει μόνο την μισή χαρα. Και να που σήμερα πάλι δεν μπορώ να φύγω. Παράταση δίνω λίγο ακόμα στη χαρά πόνου. Ας είναι οι μέρες ξεχασιά, ένα ρόφημα αμνησίας, ας είναι οι μέρες γρήγορες να φτάσει εδώ το τέλος και να πω στα αληθινά πάλι σε αγάπησα μα βάζω αρχή και τέλος. Και να… Και να που όλα γυρίζουν πίσω στην θέση τους μετά τον εσπερινό η καμπάνα πάλι χτυπά… Βράδια για ολονυχτία. Υμνεί τον ερώτα τα ίσως ψεύτικα μα ηδονικά σου χάδια… Δώρο των χρόνων και αναμνήσεις… Και συ γελάς σαν παιδί και γω αποφεύγω την καταστροφή με ένα βουβό καθημερινό μαρτυρικό αντίο. Αντίο... Και αργά ή γρήγορα, το σώμα μου σκίζεται μαζί με την ψυχή σαν μια τρομακτική αστραπή… Και να που όλα γυρίζουν πίσω και κάθονται σε εκείνη την άψυχη θέση και έτσι μας βλέπω από μακριά καθισμένους επάνω στο λάθος, ν α γέρνουμε νωχελικά επάνω στων γενεθλίων μας την τούρτα κοιτώντας τα χρόνια που θα περάσουν… Έτσι σιγά σιγά με όλες τις ανυπόφορες παραισθήσεις μέσα μας, χωρίς να ξέρουμε τι είναι αληθινό θα γυρίσουμε πίσω ακούγοντας από μακριά την καμπάνα ακριβώς μέσα στα αυτιά μας να κτυπάει από μακριά, τόσο δυνατά, αφήνοντας τη βοή μέσα στο μυαλό το ζαλισμένο από το λάθος ,δίχως να μάθουμε ποτέ αν ήταν σωστό… Και όλα θα είναι πάλι στην θέση τους, στην περίοπτη και βασιλική την εκθρονισμένη του έρωτα, την βασιλεία του ψεύδους, του πάθους και του λάθους…  

Δώρο της μοίρας   

Κάθε άψυχο παίρνει την μορφή σου. 

Είσαι κάτι μαγικό μεταμορφώνεις ότι αγγίζεις.

Είσαι κομμάτι μιας ζωής σταλμένος απ τη μοίρα. 

Αν η μοίρα μου σε διάλεξε είναι αυτή που όλα μου τα χάρισε.

Είσαι ένα όνειρο γλυκό και όταν ξυπνώ είσαι αλήθεια. 

Είσαι πάντα η φωλιά παίρνεις τα δάκρυα μακριά.

θέλω να σου πω 

θέλω να σου πω άλλο δεν σε θέλω. 

Θέλω να σου πω δε σε αγαπώ να μείνω μόνη προτιμώ, στη ζωή θέλω σταθμό.

Κάποτε σε θαύμαζα πολύ μα τα κατέστρεψες μονάχος σου εσύ. 

Κάποτε έκανα θυσία σε είχα πάθος και λατρεία.

Είχες μια τελευταία ευκαιρία ένα ξεκάθαρο χαρτί. 

Μα άλλη ήταν η κυρία και εγώ στο πλάι σου μισή.

Κατέθεσα ταυτότητα 

Κατέθεσα ταυτότητα 
δεν έχω που να πάω 
μια από δω μια από κει 
μονάχη μου γυρνάω.

Ήτανε γραφτό 
να παίζω και να χάνω 
την απονιά την κέρδισα, 
και έτσι με γουστάρω.

Θέλω τον θάνατο να δω, 
έτσι και να κερδίσω, 
μια θέση μόνη μου, 
τρελά να τριγυρίσω. 

Κατέθεσα ταυτότητα 
δεν έχω που να πάω 
μια από δω μια από κει 
μόνη θα ζήσω όπου κι αν πάω.

Μαύρα μου βάσανα, 
μόνη θα σας καπνίσω 
έτσι τον θάνατο να δω, 
έτσι και να κερδίσω. 

Μια θέση μόνη μου ζητώ, 
έτσι για να γυρίζω, 
μια απο δω και απο κει, 
δεν θέλω να αγαπήσω,
τίποτα δε θα ζητήσω.

Την απονιά που έζησα, 
την νιώθω, την κρατάω, 
τον θάνατο έτσι να δω, 
σούρα παραμιλάω. 

Κατέθεσα ταυτότητα, 
μονάχη μου γυρίζω 
κάνω τουμπεκί ρουφάω μόνη μια ζωή, 
γουστάρω όταν πονάω 
έτσι να την πατάω. 

Aμαχητί 

   

Να είμαι μες στο αίμα σου, 
μες στα όνειρα σου. 

Να είμαι εκεί μονάχα να σε αγαπώ.

Ρολόι είσαι της ζωής μου, 
ο δείκτης μου εσύ. 

Να είμαι λεπτοδείκτης σου εγώ, 
της αγάπης το ρολόι εμείς οι δυο μαζί.

Το φως να ανάβω στα όνειρα σου, 
χωρίς εσένα να μη ζω. 

Ο κόσμος κι παρηγοριά σου, 
πάντα για σένα εγώ εδώ.

Πνοή μέσα από εσένα, 
τίποτα άλλο δεν ζητώ. 

Με τον χτύπο της καρδιάς σου 
και για σένα εγώ να ζω. 

Ρόλοι η ζωή μου 
και κερί που σβήνει μια μέρα άμα δε σε δω. 

Μια ζωή μόνο αγάπη και φιλιά 
για σένα του έρωτα η αγκαλιά.

Τι άλλο να θελήσω αφού μαζί σου μόνο ζω. 

Τίποτα άλλο δεν ζητώ, 
να είμαι εκεί μόνο να σε αγαπώ.

Ευθύνη  

   

Να ζητάς αλήθεια ενώ ζεις στο ψέμα να ζητάς να πάρεις ενώ ποτέ δεν έδωσες να ζητάς να μείνω χωρίς να με κρατάς να θες αγάπη χωρίς να με αγαπάς. Μόνο πόνος και μια άδεια ψυχή.  Μια η δυο χαμένες ψυχές και ωραία λόγια μα λόγιος των λόγων σου και ελλόγιμος γίνε πάρε ευθύνη πριν να μιλάς και πριν ζητάς ευθύνη.

Ψευδαίσθηση  

Να φεύγεις από το όνειρο πριν ξυπνήσεις. 

Να δίνεις την ίδια ευκαιρία στους άλλους. 

Να βλέπεις τον πόνο και να πέφτεις επάνω του. 

Να ρισκάρεις για να επιβεβαιώνεις τον φόβο σου. 

Με ακούς; δεν αντέχεις να ζεις... 

Δεν ακούς. Δεν βλέπεις. 

Είσαι μια ψευδαίσθηση και με έκανες 

μια ψευδαίσθηση για να απαλύνεις τον πόνο σου... 

Με αγάπησες τάχα;  Εγωισμός. 

Με ξύπνησες πριν δω το όνειρο 

Με άφησες να πέσω επάνω στο πόνο... 

Αλλά ρίσκαρα και επιβεβαίωσα τον φόβο μου. 

Ζωντανή είμαι και σου δίνω μια ευκαιρία, την ίδια... 

Να φεύγεις απο το όνειρο πριν ξυπνήσεις. 

Να δίνεις την ίδια ευκαιρία στους άλλους. 

Να βλέπεις τον πόνο και να πέφτεις επάνω του. 

Να ρισκάρεις για να επιβεβαιώνεις τον φόβο σου.  

~Όσο έξυπνα και αν πιστεύεις οτι μπορείς να κρυφτείς άλλο τόσο έξυπνα μπορεί κάποιος να σε βρει γι’ αυτό να μην κρύβεσαι ποτέ ούτε πίσω από το δαχτυλάκι σου αλλά ούτε πίσω από τα βουνά. 

Κάπως πρέπει να μιλάμε να ξε πονάμε είναι κάτι στιγμές κάτι βράδια... πως να δεις την αλήθεια και να την πιάσεις χωρίς να πονάς... 

Μικρές λεπτομέρειες γεύσεων ζωής  

Εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου. Και γώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου... μάλιστα ιδιαίτερα τα βραδιά τον βασανίζω αλλά μπορώ να δώσω τα πάντα στους άλλους γιατί έχω την δύναμη σκοτώνω και να ανασταίνω την ψυχή μου. Βλέπεις αυτό το πάρε δώσε αγάπης δεν το χρειάστηκα για να δοκιμάσω όλες τις γεύσεις της ζωή μου. Μου φτάνει ο καθρέφτης μου που μου λέει...  Αυτή που κοιτάς είσαι εσύ.

Άντε λοιπόν μπροστά στον δικό σου καθρέφτη, αν αυτός υπάρχει και δες την χαρά και τον πόνο σου γιατί χάνεις την ευκαιρία να γευτεί η ψυχή σου ό,τι μου χάρισες. Άντε βάλε την νοστιμιά στη ζωή σου και μετά έλα να κρίνεις τι γεύομαι εγώ.

 -Μικρές λεπτομέρειες γεύσεων ζωής- 

*Αφιερωμένο στα υπέροχα ξύλα κανέλας που έχουν χάσει πια την γεύση τους και μόνο άχρηστα μπορεί να είναι στο ντουλάπι μη μπορώντας πότε να δώσουν ξανά καμιά γεύση, θέλοντας να τσακίσουν την ευκαιρία των άλλων να γευτούν και να απολαύουν.

Πολλές φορές θυσιάζουμε την ψυχή μας για την ηθική μας χωρίς να εξετάσουμε εάν ΟΙ ΑΛΛΟΙ έχουν ηθική. Λάθος. 

Κανένας δεν θα με πάρει από τα χεριά σου αν δεν με αφήσεις. Κανείς δε θα σε πάρει απ τα χέρια μου αν δεν σε αφήσω. Δεν παίρνω τίποτα που δεν αφέθηκε. Ότι αφήνουμε το χαρίζουμε.

  

Τα γραπτά είναι απόλυτα βιωματικά και αν αφορούν έναν άνθρωπο είναι ο μοναδικός σε συνδυασμό με την φαντασία.